Een aantal jaren geleden werkte ik in de psychiatrie.
Ik begeleidde mensen in een beschermde woonvorm — volwassenen met ernstige psychiatrische problematiek, die (nog) niet zelfstandig konden wonen.
Het was intens werk, soms zwaar, vaak leerzaam. Maar er is één verhaal dat me altijd is bijgebleven.
Er kwam een man bij ons wonen, net ontslagen uit de kliniek.
Hij had een rechterlijke machtiging, wat betekent dat iemand grotendeels de regie over het eigen leven kwijtraakt. In zijn psychose had hij zijn woning in brand gestoken.
Toen hij bij ons kwam, was hij stil. Teruggetrokken.
Hij verzorgde zich nauwelijks en bracht zijn dagen zwijgend door op zijn kamer.
Geen contact, geen motivatie. Alles in zijn houding zei: laat me met rust.
Toch bleef ik hem opzoeken. Niet duwend, niet trekkend, maar uitnodigend.
Een kort gesprekje hier. Een voorstel voor een wandeling daar.
En heel langzaam, in bijna onzichtbare stapjes, kwam er beweging.
We liepen kleine stukjes buiten. Hij maakte contact met medebewoners.
Op een dag vertelde hij me dat hij graag nog eens terug wilde naar Nieuw-Zeeland, waar hij vandaan kwam. Het leek een onhaalbare droom. Nieuw-Zeeland is niet naast de deur, en zeker niet als je zo lang vast hebt gezeten in je hoofd en lijf.
Maar hij ging.
Hij reisde alleen naar de andere kant van de wereld, naar zijn broer.
Ik kan niet uitleggen hoe trots ik op hem was.
Vandaag de dag woont hij zelfstandig, zonder hulpverlening.
Hij leidt een rustig, stabiel leven. Ik ben zo ongelooflijk trots op hem, op hoe hij zijn leven heeft opgepakt.
Het is een verhaal van uitersten. Van een diep dal naar een nieuw perspectief.
Maar het is ook een verhaal over veerkracht, over hoe herstel begint met één klein stapje. En dan nog één. En nog één.
Ik deel dit omdat ik geloof dat we dat allemaal soms nodig hebben: een reminder dat verandering wél mogelijk is. Dat stilstand niet voor altijd is.
En dat je niet alles alleen hoeft te doen.
In het najaar start mijn nieuwe traject: De kracht van vertragen.
Voor vrouwen die voelen dat ze zijn vastgelopen in het tempo van het leven.
Die het contact met zichzelf een beetje zijn kwijtgeraakt.
Die snakken naar rust, overzicht en ruimte.
Geen snelle oplossing, maar een zachte, verdiepende reis terug naar jezelf.
Met ruimte voor adem, beweging, vertraging en bewustwording.
Is dit wellicht iets voor jou, hier lees je er meer over
Want soms begint alles weer te stromen
op het moment dat je durft te vertragen.
Reactie plaatsen
Reacties